Gazetecilik Akıl Kârı değil bir TUTKU’dur

 10 Ocak çalışan gazeteciler günü nedeniyle tüm oda başkanları , belediye başkanları, sivil toplum başkanları ve milletvekilleri herkes bizim günümüzü kutluyor. Ne kadar cefakar, ne kadar vefakar, haklarımızın ödenmeyeceğini, demokrasinin kuvveti, olduğunu bize ballandıra ballandıra anlatıyor.

Peki gerçekten Gazeteciler toplumda bu kadar seviliyor mu? Bir eleştiri yapılsa bize kalıp bulunuyor. Yazmasak satılmış kalem, eleştiriye tahammül etmiyor. Acımadan gazete sahiplerine ekonomik baskı koyuyor. Abone iptal oluyor, ilanlar kesiliyor. Gazete maddi kriz yüzünden elaman çıkarıyor. İşte böyle sevilen kişileriz.

Gazeteci olmak, bir akıl karı iş değil, Bir TUTKU’dur. Cenaze olur, cenazeyi defin edip işin başına geçersin. Düğün , dernek olur, çoğu zaman iş yüzünden katılmazsın. Misafirliğe gidip gitmemeye karar veremezsin. Her an fikir değişir, çünkü her an bir program değişir. Gece uykunun en derin yerinde kendini haberin içinde bulursun. Kar kış demeden habere koşarsın. Yaz günü sıcak altında toz toprak içinde habere koşarsın. Eşin, çocuğun hasta olur. Hastaneye bırakıp, oradan habere koşarsın. Bu saydıklarımı bir de iç bölümü var ki evlere şenlik. Oradaki sıkıntı bitmez. Haber geç gelir, beklenir. Haber yazarken elektrik kesilir, beklenir. Elektrik geç geliyor. Eline alırsın bilgisayarı elektrik bulunan yere ya da eve, bilgisayarı götürürsün, sabah okuyucuya ulaştırmak için gazeteyi çıkarmak lazım . Matbaada sorun olur. Baskıyı çıkarmak için kapı kapı dolaşırsın. Gazete baskıdan çıkmıştır. Ama bu sefer dağıtıcı ekibinden bir sorun varsa, onları temin etmek için mücadele verirsin. İster patron olun, ister yazı işleri , ister muhabir eğer dağıtım sorunu çözemezsen eline gazeteyi alır, okuyuculara gidersin. Dedim ya gazetecilik gerçekten akıl karı bir iş değil. Bir TUTKU’dur, bir AŞK’tır, bir sevdadır. Yeter ki o matbaanın mürekkebi eline değmesin…

Gazetecilik öyle bir iş ki, hiç ulaşılmayacak kişilerle bir araya gelirsin, Cumhurbaşkanı, bakan, milletvekili, belediye başkanı, sanatçılar, tarihçiler, bilim adamları, sanayiciler, köylü, çiftçi, işçi, ev hanımı, eli kanlı psikopatlar haberin desiniz. Öyle bir macera ki. Ancak yaşayan bilir. Dinleyen bilemez. Gazetecilik bir hastalıktır. Bir TUTKU’dur. Ancak ölünce biter.

Peki bu kadar karmaşık bir mesleği olan, demokrasinin vazgeçilmezi Gazetecilerin toplumda gerçekten nerede?Gazete çalışanları maddi olarak çok rahat bir yaşantısı var mıdır? evi, arabası, lüks yaşantısı var mıdır, tatile gidebiliyor mudur? Maalesef yerel Gazete çalışanı bu şansı yoktur. Çünkü Yerel medya devletten gerçek destek alamadığı için çalışana istediği maaşı veremez. Sigortalı çalışmadığı iş yerini eleştirir, ama kendi sigortası olmadığını sorgulayamaz. Dedim ya, Gazetecilik akıl karı bir iş değil, BİR TUTKU’dur.

Neyse bugün 10 Ocak çalışan gazeteciler günü kutlu olsun. Kutlu olsun ama inşallah toplum tarafından gerçek değer verilen bir konumda olsun.